Tamale
Door: Celine & Ingela
Blijf op de hoogte en volg Celine & Ingela
23 Juli 2017 | Ghana, Tamale
Dinsdag:
S' morgens zijn we samen met Mercy naar de markt in Accra geweest, een van de grootste markten in Ghana. Wauw, wat een drukte. Een hele hoop kraampjes, mensen en tussendoor nog wat verkeer. Oorspronkelijk zijn het wegen in het centrum van Accra, hier hebben mensen heel praktisch een markt neergezet. Zo werd Celine haar voet overreden door een scooter en viel Ingela nog net niet in een voorbij komende kar. "Agoo" betekend dus: aan de kant! Weer wat geleerd.
Om 4 uur begon onze busreis naar Tamale. Wat een lange reis was dat. Na 14 uur reizen kwamen we dan eindelijk aan in Tamale. Je kan wel zeggen dat wij aardig moe waren. Tamale is één van de grotere steden in het Noorden van Ghana. De meeste mensen zijn hier moslim. Dit is te horen als de moskeeën naast ons huis om 04:30 weer beginnen. Gelukkig went dit snel.
Woensdag:
In het huis zijn twee "mamma's", Larmi en Benedicta, hen hebben we vandaag ontmoet. Personen die ouder zijn dan dat jij bent spreek je hier aan met "mamma", hiermee toon je respect. Ook hebben we informatie gehad over de plaatselijke taal: Dagbani en over Tamale zelf. In plaats van Obruni worden wij hier siliminga genoemd.
Donderdag & vrijdag:
Ons project is nu dan echt gestart. Samen met mamma Larmi zijn wij naar het ziekenhuis gegaan, waar wij eerst de headnurse hebben ontmoet. Het ziekenhuis bestaat uit een terrein met allemaal kleine gebouwtjes, elk gebouwtje is een andere afdeling. Beiden zijn wij geplaatst in de female ward. Deze bestaat uit 2 kamers voor 11 en 5 patiënten. De verpleegkundigen hebben een tafeltje met stoelen midden in de patiënten kamer.
Verpleegkundige zijn in Ghana is een wereld van verschil. Met de weinige materialen die we hebben doen we heel zuinig. Zo trekt 1 verpleegkundige handschoenen aan en voert alle klusjes die er op dat moment zijn uit met deze handschoenen. Als het gaat om de hygiëne krijgen wij spontaan een hartverzakking, om even een paar voorbeelden te noemen:
- Gebruikte naalden worden in bed gestoken;
- Infuusnaaltjes worden meerdere keren gebruikt als deze mis is geprikt, als er dan gezocht wordt naar een nieuwe ader wordt het infuusnaaldje even op bed neergelegd;
- Bedden worden na gebruik niet schoongemaakt, met een schoon hoeslaken erop is het bed weer klaar voor gebruik.
Daarnaast is ook de omgang tussen de verpleegkundige en patiënt heel anders. Zo wordt er niet geholpen bij de dagelijkse zorg, moeten mensen zelf medicijnen ophalen bij de apotheek (terwijl ze doodziek op bed liggen) en maken mensen hun eigen bedden op. Dat was even wennen..
Zaterdag:
Samen met Niene zijn wij naar het dorpje Daboya geweest. Een dorpje dat bekend staat om het weven en maken van traditionele Ghanese kleding in de Northern region. Op de heenweg gingen we met de taxi, we kwamen aan bij een rivier. Een aftakking van het Voltameer. Met de kano moesten we naar de overkant om zo bij Daboya te komen. Overal waren draden gespannen en waren er mensen aan het weven in zelfgemaakte stellages. En ook wij mochten even weven van de locals, wat ze erg grappig en leuk vonden. We mochten dan vooral ook heel veel foto's maken. Iedereen begroette ons, de mensen waren heel gastvrij. Toen we nog een stukje doorliepen kwamen we bij de verfplaats, hier dompelde mensen de draden onder in verf. Een hele leuke ervaring zo'n dorpje.
Eenmaal terug bij de bushalte was er een fikse regenbui, waardoor de bus vast kwam te zitten in het zand onderaan een heuveltje. Daar stonden we dan in regenjassen tegen een bus te duwen. Iedereen had de grootste lol, toen de bus weer op het heuveltje stond met de motor aan was iedereen aan het juichen. Een bijzonder moment. Hierna wilde opeens zo'n 10 mensen met ons op de foto, we voelden ons even beroemd.
Wel was dit de meeste wilde, misselijkmakende rit die we tot nu toe gemaakt hebben. Het werd er niet beter op dat we tussen onze benen de grond voorbij zagen komen, over de veiligheid zullen we maar niet klagen. Kortom een geslaagde dag!
S' morgens zijn we samen met Mercy naar de markt in Accra geweest, een van de grootste markten in Ghana. Wauw, wat een drukte. Een hele hoop kraampjes, mensen en tussendoor nog wat verkeer. Oorspronkelijk zijn het wegen in het centrum van Accra, hier hebben mensen heel praktisch een markt neergezet. Zo werd Celine haar voet overreden door een scooter en viel Ingela nog net niet in een voorbij komende kar. "Agoo" betekend dus: aan de kant! Weer wat geleerd.
Om 4 uur begon onze busreis naar Tamale. Wat een lange reis was dat. Na 14 uur reizen kwamen we dan eindelijk aan in Tamale. Je kan wel zeggen dat wij aardig moe waren. Tamale is één van de grotere steden in het Noorden van Ghana. De meeste mensen zijn hier moslim. Dit is te horen als de moskeeën naast ons huis om 04:30 weer beginnen. Gelukkig went dit snel.
Woensdag:
In het huis zijn twee "mamma's", Larmi en Benedicta, hen hebben we vandaag ontmoet. Personen die ouder zijn dan dat jij bent spreek je hier aan met "mamma", hiermee toon je respect. Ook hebben we informatie gehad over de plaatselijke taal: Dagbani en over Tamale zelf. In plaats van Obruni worden wij hier siliminga genoemd.
Donderdag & vrijdag:
Ons project is nu dan echt gestart. Samen met mamma Larmi zijn wij naar het ziekenhuis gegaan, waar wij eerst de headnurse hebben ontmoet. Het ziekenhuis bestaat uit een terrein met allemaal kleine gebouwtjes, elk gebouwtje is een andere afdeling. Beiden zijn wij geplaatst in de female ward. Deze bestaat uit 2 kamers voor 11 en 5 patiënten. De verpleegkundigen hebben een tafeltje met stoelen midden in de patiënten kamer.
Verpleegkundige zijn in Ghana is een wereld van verschil. Met de weinige materialen die we hebben doen we heel zuinig. Zo trekt 1 verpleegkundige handschoenen aan en voert alle klusjes die er op dat moment zijn uit met deze handschoenen. Als het gaat om de hygiëne krijgen wij spontaan een hartverzakking, om even een paar voorbeelden te noemen:
- Gebruikte naalden worden in bed gestoken;
- Infuusnaaltjes worden meerdere keren gebruikt als deze mis is geprikt, als er dan gezocht wordt naar een nieuwe ader wordt het infuusnaaldje even op bed neergelegd;
- Bedden worden na gebruik niet schoongemaakt, met een schoon hoeslaken erop is het bed weer klaar voor gebruik.
Daarnaast is ook de omgang tussen de verpleegkundige en patiënt heel anders. Zo wordt er niet geholpen bij de dagelijkse zorg, moeten mensen zelf medicijnen ophalen bij de apotheek (terwijl ze doodziek op bed liggen) en maken mensen hun eigen bedden op. Dat was even wennen..
Zaterdag:
Samen met Niene zijn wij naar het dorpje Daboya geweest. Een dorpje dat bekend staat om het weven en maken van traditionele Ghanese kleding in de Northern region. Op de heenweg gingen we met de taxi, we kwamen aan bij een rivier. Een aftakking van het Voltameer. Met de kano moesten we naar de overkant om zo bij Daboya te komen. Overal waren draden gespannen en waren er mensen aan het weven in zelfgemaakte stellages. En ook wij mochten even weven van de locals, wat ze erg grappig en leuk vonden. We mochten dan vooral ook heel veel foto's maken. Iedereen begroette ons, de mensen waren heel gastvrij. Toen we nog een stukje doorliepen kwamen we bij de verfplaats, hier dompelde mensen de draden onder in verf. Een hele leuke ervaring zo'n dorpje.
Eenmaal terug bij de bushalte was er een fikse regenbui, waardoor de bus vast kwam te zitten in het zand onderaan een heuveltje. Daar stonden we dan in regenjassen tegen een bus te duwen. Iedereen had de grootste lol, toen de bus weer op het heuveltje stond met de motor aan was iedereen aan het juichen. Een bijzonder moment. Hierna wilde opeens zo'n 10 mensen met ons op de foto, we voelden ons even beroemd.
Wel was dit de meeste wilde, misselijkmakende rit die we tot nu toe gemaakt hebben. Het werd er niet beter op dat we tussen onze benen de grond voorbij zagen komen, over de veiligheid zullen we maar niet klagen. Kortom een geslaagde dag!
-
23 Juli 2017 - 18:46
Pieter En Monica :
Nou we hebben jullie verhaal ook aan onze kinderen voorgelezen en ze werden er stil van! Wat top dat ondanks de primitieve omstandigheden jullue nog altijd zo enthousiast schrijven. We leven met jullie mee, en hopen dat jullie samen nog veel voldoening en plezier mogen beleven. We wensen jullie mudden in deze moslimwereld Gods nabijhoud toe. Lieve groeten van ons alle 4. -
23 Juli 2017 - 19:06
F.Sikkema-Drenth:
een indrukwekkend verhaal!Dat het heel anders in het ziekenhuis zou toegaan dacht ik al,maar zoals je het vertelt zijn de omstandigheden erg slecht.Sterkte jullie en moed om hier te helpen!De zegen van onze hemelse Vader om dit werk te mogen doen!Liefs oma. -
23 Juli 2017 - 19:11
Pap & As:
Tjonge, wat een belevenissen hoor. Zie het al helemaal voor ons gebeuren. Veel succes en plezier. Wij wensen jullie Gods zegen en nabijheid toe. Liefs van ons.
-
23 Juli 2017 - 19:33
Astrid Busstra:
Wat een belevenissen en wat een andere wereld. Heel veel succes met werken in dat ziekenhuis.
-
23 Juli 2017 - 20:46
Dyon:
He, wat fijn om op deze manier 'met jullie mee te mogen reizen'! ;)
Ook al pols ik soms bij Cyrelle ook wel even of er nog Ghana-nieuws is! (Ik kan het niet laten ;p)
Jullie zijn toppers! Zet um op in het ziekenhuis! Heel veel succes en zegen in jullie werk daar!!
Lieve groetjes,
Dyon -
23 Juli 2017 - 21:35
Bertie Withaar De Jong:
Hoi Ingela en Celine,
Jullie maken veel mee zeg op dit moment en via jullie kunnen wij hier thuis ook een stukje mee beleven van de Afrikaanse cultuur. Heel bijzonder om zo dichtbij te ervaren dat andere culturen anders omgaan met bepaalde zaken.
Ik verwacht dat jullie nog mooie aspecten zullen ontdekken aan de Afrikaanse cultuur zoals bijvoorbeeld de binding die mensen/families hebben met elkaar, het zorgen voor elkaar.
Ik wens jullie mooie weken toe.
Groet Bertie.
-
23 Juli 2017 - 22:01
Dineke:
Hoi! Haha, wat een verhalen, en jullie zijn nog maar een paar dagen weg.... Erg leuk om te lezen! Veel plezier en liefs! -
23 Juli 2017 - 22:22
Mariska:
Hoi stoere verpleegsters, we lezen kijken en leven trots met jullie mee. Wat een ervaring! -
24 Juli 2017 - 07:34
Pa En Ma:
Leuk om jullie avonturen allemaal weer te lezen! En de foto's laten een beetje zien hoe het daar is....
Al is het in het "echt" altijd anders! Succes in het ziekenhuis......het gaat jullie lukken;)
liefs van ons allemaal.
-
24 Juli 2017 - 09:32
Giel En Hillie:
Sow wow dappere meiden!
Wat een verhalen. Jullie maken in korte tijd wel heel veel verschillende dingen mee haha.
Nou het is wel duidelijk dat jullie op een ander continent zijn.
Veel succes met jullie nieuwe werkplek en we hebben veel respect voor jullie hoor.
-
24 Juli 2017 - 09:57
Mariëlle:
Ha meiden, wat een belevenissen! Heerlijk om weer even in het Afrikaanse leventje te stappen :) Ben heel benieuwd hoe jullie het echte werkleventje gaan ervaren, daar. Jullie zullen vast en zeker voor verschillende verrassingen en verbazingwekkende momenten komen te staan!
Succes en.. geniet! -
24 Juli 2017 - 19:16
Gerard En Henny Van Rijk.:
Dag lieve meiden in Verweggistan.wat hebben jullie al veel meegemaakt,en zo jullie zien volgen wij jullie ook.
Wij hopen dat jullie een leerzame tijd mogen hebben,en heel mooi om dit te mogen en kunnen doen.In gedachten en gebeden gaan wij met jullie mee.
Hart groetjes. -
26 Juli 2017 - 14:03
Linda Stigter:
Mooi om te lezen hoor! Wat een avontuur!
Heel dapper. Is het daar ook erg heet?
Nog niet gestoken door de muggen?
Heel veel succes en plezier en doorzettingsvermogen! -
26 Juli 2017 - 22:25
Nico En Aartje:
Hallo meiden, wat een avonturen maken jullie mee, heerlijk om te lezen al die verhalen.
Veel succes in het ziekenhuis, jullie kunnen het.
Groetjes uit Hagestein
-
29 Juli 2017 - 22:22
Piet En Hennie:
Hoi meiden,
Wat maken jullie veel mee zeg! Erg leuk om te lezen, we genieten ervan!
Heel veel succes met alles, en pas goed op elkaar!
Liefs van ons
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
