De laatste week in Tamale
Door: Celine & Ingela
Blijf op de hoogte en volg Celine & Ingela
13 Augustus 2017 | Ghana, Tamale
Lieve allemaal,
Onze laatste week in Tamale zit er al weer op. Vorig weekend zijn we samen met Niene naar het noorden gereisd. Zaterdag hebben wij de Tongo Hills beklommen. Voordat we deze mochten beklimmen moesten we eerst toestemming vragen aan de chief. Deze had een huis met maarliefst 23 vrouwen, bij elkaar een familie van zo'n 300 personen. Indrukwekkend.
De rotsen worden als heilig gezien hier, de mensen geloofden dat deze hier door de natuur zo neer waren gezet. Zo was er een school, een keuken en een eetzaal in de rotsen. Er waren veel grotten te zien, waar we onder/boven/door/in hebben geklommen. Het uitzicht was prachtig! We hadden ook nog de keuze om een topless route te doen, deze lieten wij maar even achterwege.
Daarna zijn we doorgereisd naar Paga, een dorpje tegen de grens van Burkina Faso. Waar we op zondag naar de crocodile pound zijn geweest om krokodillen te aaien. Uiteraard moesten we ook betalen voor Celine, Niene, Ingela en de kip. Die arme kip hielden ze in de lucht als lokaas. Omdat we het zo zielig vonden voor de kip, heeft de gids ons beloofd hem niet te voeren aan de krokodillen. Waarschijnlijk is dit later alsnog gebeurd, maarja.. hier komen we nooit achter. Achterop de moter werden wij naar een "souvenirshop" gebracht, heel toevallig werden hier ook fietsen verhuurd. Samen met onze gids zijn we naar de grens van Burkina Faso gefietst, met heel wat handjes en begroetingen kregen we dan eindelijk toestemming om een foto te maken bij de grens. In de middag zijn we weer terug gereisd naar Tamale.
Celine:
Mijn laatste week heb ik op het lab gewerkt. Jeetje, dit was echt heel erg wennen. Alle patiënten heb ik in een groot boek moeten registreren. Via dat boek krijgen ze een labnummer wat eigenlijk nog vaak mis gaat. Ook gaan we soms opeens verder met andere labnummers, waardoor er 2 rijen met nummers in het boek staat. De reden? Echt geen idee! Ik zeg dan altijd tegen mezelf: het gaat weer op de "Ghanese" manier ;). Maar hierdoor worden er ook best veel fouten gemaakt. Want hoe betrouwbaar is een bloedtest dan nog?
Naast de registraties in het boek en op het labformulier, heb ik ook de uitslagen van de testen moeten opschrijven. Ook heb ik malariatesten, hemoglobine gehaltes en glucose testen mogen afnemen bij patiënten van alle leeftijden. Dus ook peuters etc. Probeer na het prikken in de vinger van een kind dan nog het kindje rustig te houden... dit was zeker een uitdaging.
Ook doen we heel zuinig met de handschoenen (wat Ingela vorige week ook beschreef). Ik blijf mezelf steeds weer verbazen hoeveel beter de zorg en vooral de hygiëne in Nederland dan wel niet is.
Ik moest vaak de namen omroepen van de patiënten. Alleen die namen zijn natuurlijk niet uit te spreken, waardoor er vaak geen patiënt naar me toe kwam lopen. Ook werd ik dan vaak uitgelachen door mijn collega's. Die namen blijven ook altijd weer een uitdaging!
Maar even wat anders.. Op de één of andere manier hoeven Ghanezen nooit naar het toilet. Ik daarentegen wel. Toen ik vroeg waar het toilet was, kreeg ik de sleutel mee zodat ik hem van het slot kon afhalen. Eenmaal op het toilet kwam ik er achter dat hier waarschijnlijk jaren niet meer iemand is geweest. De deur kreeg ik niet goed dichtgeduwd, dus ik gaf er één keer een keiharde duw aan. De deur zat dicht. Maar de deur zat zo goed dicht dat ik hem niet meer opengetrokken kreeg. Dus ik begon te roepen....geen gehoor. Ik probeerde met alle kracht die deur open te krijgen maar het lukte echt niet. Nadat ik Niene had gebeld en zij onderweg was naar het lab, kreeg ik hem toch opeens open. Ik was 20 minuten weggeweest van de afdeling! Ik had de reden toch maar uitgelegd en gezegd dat ik voortaan naar de wc op een andere afdeling ga.
Ik heb deze week nog 1 dag op de labour ward gewerkt. Dit wilde ik zelf nog heel graag, zodat ik toch een bevalling bij een vrouw kon doen. En dit is me ook gelukt! Tijdens mijn dienst was er 1 vrouw met 7 cm ontsluiting. Mijn dienst was na 2 uur klaar dus het was nog even spannend of het me wel of niet ging lukken. Op een gegeven moment had de vrouw zoveel weeën, waardoor ze op de verloskamer op het bed mocht liggen. Toen ze eenmaal lag, kwam het hoofdje er al uit! Ik schrok er van, want ik wilde deze bevalling gaan doen. Snel trok ik mijn handschoenen aan en stond ik daar voorzichtig rondom het hoofdje van de baby te trekken. Dit ging eigenlijk best gemakkelijk. Hierna heb ik de baby op de borst van de moeder neergelegd. Ik heb de vrouw een injectie moeten geven en ik heb de navelklem er opgezet en de navelstreng doorgeknipt. Woow! Wat ging dit opeens snel zeg! Maar wat een gave en bijzondere ervaring was dat! Ook van deze baby heb ik een foto natuurlijk :).
Ingela:
Deze week stond ik op de labour ward. Een wereldje waar ik nog amper iets vanaf wist. Maandag kwam ik binnen lopen en was er net een bevalling bezig. Ik kwam binnen in een verloskamer met 4 bedden naast elkaar, waarvan eentje zelfs zonder matras. Met alle toeters en bellen werd er getracht het kind uit de moeder te krijgen. Dat was wel even heftig om te zien, gelukkig was het kindje gezond geboren. Het slaan van de vrouwen en de onaardige woorden (dat het kind dan maar zal overlijden als ze niet meer hun best deden bijvoorbeeld) was iets waar ik niet aan kan wennen. Soms lagen er dan ook 4 vrouwen naast elkaar om te bevallen of juist voor een abortus. Leven en dood ligt hier letterlijk dicht bij elkaar.
Na een paar keer mee gekeken te hebben mocht ik de baby'tjes aanpakken, wegen, opmeten en inbakenen. Wat waren ze klein! Ik bleef mij verwonderen over de kleine vingertjes en die schattige grote ogen. Aan het einde van de week heb ik bij twee bevallingen geassisteerd waarvan één bevalling met een tweeling. Ik heb de kindjes over gepakt en op de moeders buik gelegd. Ik mocht ze droog wrijven en zorgen dat ze zouden gaan huilen. Ook heb ik de navelstreng mogen doorknippen. Het tweede kindje kwam eruit in stuitligging, dat was nog even spannend. Maar het was allemaal goed gekomen. Erg gaaf om dit te mogen doen! Totaal heb ik deze week 10 bevallingen gezien, dit zijn er aardig wat.
Helaas gaan de bevallingen ook niet altijd goed. Zo was er woensdag een vrouw die vlak na de bevalling een enorme bloeding kreeg. Zo'n anderhalf uur waren ze met haar bezig om de bloeding te stoppen en haar bij bewustzijn te houden. De baby werd op een tafeltje gelegd en niemand keek meer naar hem om. Toen ik het baby'tje alleen zag liggen, heb ik hem opgepakt en ben ik op de gang met hem gaan zitten. Hopend dat hij zijn moeder in zijn leven zal gaan hebben, wat was het spannend en heftig om te zien. Toch bleef iedereen gewoon doorgaan, en maakte ze nog grapjes naast het bed terwijl de vrouw vocht voor haar leven. En dat terwijl ik nog net niet met tranen in mijn ogen zat. Misschien hebben de mensen hier wel te veel gezien. Reacties zijn hier soms zo anders dan dat wij gewend zijn in Nederland. Toen de bloeding gestopt was, was de vrouw erg zwak. Voor ik weg ging heb ik haar nog verteld dat ik haar kindje had vastgehouden toen het zo slecht ging, en dat haar kindje in orde was. De volgende dag hoorde ik dat de vrouw vlak nadat ik weg ging nog een bloeding had gehad.
In week waarin ik veel heb mogen zien en meemaken. Minder leuke dingen, bijzondere en mooie dingen. Waar leven en dood soms erg dichtbij elkaar lag. Ben ik ontzettend dankbaar voor deze ervaringen.
Aan het eind van de week hebben we het ziekenhuis handschoenen, watten, pleisters, pennen en wegwerp doeken gegeven. Hier waren ze heel erg blij mee! Ook werden er allemaal foto's met en van ons gemaakt op dat moment.
Vrijdagavond zijn we met z'n vieren (ook met de nieuwe vrijwilliger Justien) uiteten geweest en hebben we genoten van een lekkere cocktail! Dat was toch weer even genieten.
Dit was onze laatste week in Tamale, we hebben er erg van genoten. We hebben heel wat ervaring opgedaan en met plezier op het project gewerkt.
Groetjes,
Celine en Ingela
Onze laatste week in Tamale zit er al weer op. Vorig weekend zijn we samen met Niene naar het noorden gereisd. Zaterdag hebben wij de Tongo Hills beklommen. Voordat we deze mochten beklimmen moesten we eerst toestemming vragen aan de chief. Deze had een huis met maarliefst 23 vrouwen, bij elkaar een familie van zo'n 300 personen. Indrukwekkend.
De rotsen worden als heilig gezien hier, de mensen geloofden dat deze hier door de natuur zo neer waren gezet. Zo was er een school, een keuken en een eetzaal in de rotsen. Er waren veel grotten te zien, waar we onder/boven/door/in hebben geklommen. Het uitzicht was prachtig! We hadden ook nog de keuze om een topless route te doen, deze lieten wij maar even achterwege.
Daarna zijn we doorgereisd naar Paga, een dorpje tegen de grens van Burkina Faso. Waar we op zondag naar de crocodile pound zijn geweest om krokodillen te aaien. Uiteraard moesten we ook betalen voor Celine, Niene, Ingela en de kip. Die arme kip hielden ze in de lucht als lokaas. Omdat we het zo zielig vonden voor de kip, heeft de gids ons beloofd hem niet te voeren aan de krokodillen. Waarschijnlijk is dit later alsnog gebeurd, maarja.. hier komen we nooit achter. Achterop de moter werden wij naar een "souvenirshop" gebracht, heel toevallig werden hier ook fietsen verhuurd. Samen met onze gids zijn we naar de grens van Burkina Faso gefietst, met heel wat handjes en begroetingen kregen we dan eindelijk toestemming om een foto te maken bij de grens. In de middag zijn we weer terug gereisd naar Tamale.
Celine:
Mijn laatste week heb ik op het lab gewerkt. Jeetje, dit was echt heel erg wennen. Alle patiënten heb ik in een groot boek moeten registreren. Via dat boek krijgen ze een labnummer wat eigenlijk nog vaak mis gaat. Ook gaan we soms opeens verder met andere labnummers, waardoor er 2 rijen met nummers in het boek staat. De reden? Echt geen idee! Ik zeg dan altijd tegen mezelf: het gaat weer op de "Ghanese" manier ;). Maar hierdoor worden er ook best veel fouten gemaakt. Want hoe betrouwbaar is een bloedtest dan nog?
Naast de registraties in het boek en op het labformulier, heb ik ook de uitslagen van de testen moeten opschrijven. Ook heb ik malariatesten, hemoglobine gehaltes en glucose testen mogen afnemen bij patiënten van alle leeftijden. Dus ook peuters etc. Probeer na het prikken in de vinger van een kind dan nog het kindje rustig te houden... dit was zeker een uitdaging.
Ook doen we heel zuinig met de handschoenen (wat Ingela vorige week ook beschreef). Ik blijf mezelf steeds weer verbazen hoeveel beter de zorg en vooral de hygiëne in Nederland dan wel niet is.
Ik moest vaak de namen omroepen van de patiënten. Alleen die namen zijn natuurlijk niet uit te spreken, waardoor er vaak geen patiënt naar me toe kwam lopen. Ook werd ik dan vaak uitgelachen door mijn collega's. Die namen blijven ook altijd weer een uitdaging!
Maar even wat anders.. Op de één of andere manier hoeven Ghanezen nooit naar het toilet. Ik daarentegen wel. Toen ik vroeg waar het toilet was, kreeg ik de sleutel mee zodat ik hem van het slot kon afhalen. Eenmaal op het toilet kwam ik er achter dat hier waarschijnlijk jaren niet meer iemand is geweest. De deur kreeg ik niet goed dichtgeduwd, dus ik gaf er één keer een keiharde duw aan. De deur zat dicht. Maar de deur zat zo goed dicht dat ik hem niet meer opengetrokken kreeg. Dus ik begon te roepen....geen gehoor. Ik probeerde met alle kracht die deur open te krijgen maar het lukte echt niet. Nadat ik Niene had gebeld en zij onderweg was naar het lab, kreeg ik hem toch opeens open. Ik was 20 minuten weggeweest van de afdeling! Ik had de reden toch maar uitgelegd en gezegd dat ik voortaan naar de wc op een andere afdeling ga.
Ik heb deze week nog 1 dag op de labour ward gewerkt. Dit wilde ik zelf nog heel graag, zodat ik toch een bevalling bij een vrouw kon doen. En dit is me ook gelukt! Tijdens mijn dienst was er 1 vrouw met 7 cm ontsluiting. Mijn dienst was na 2 uur klaar dus het was nog even spannend of het me wel of niet ging lukken. Op een gegeven moment had de vrouw zoveel weeën, waardoor ze op de verloskamer op het bed mocht liggen. Toen ze eenmaal lag, kwam het hoofdje er al uit! Ik schrok er van, want ik wilde deze bevalling gaan doen. Snel trok ik mijn handschoenen aan en stond ik daar voorzichtig rondom het hoofdje van de baby te trekken. Dit ging eigenlijk best gemakkelijk. Hierna heb ik de baby op de borst van de moeder neergelegd. Ik heb de vrouw een injectie moeten geven en ik heb de navelklem er opgezet en de navelstreng doorgeknipt. Woow! Wat ging dit opeens snel zeg! Maar wat een gave en bijzondere ervaring was dat! Ook van deze baby heb ik een foto natuurlijk :).
Ingela:
Deze week stond ik op de labour ward. Een wereldje waar ik nog amper iets vanaf wist. Maandag kwam ik binnen lopen en was er net een bevalling bezig. Ik kwam binnen in een verloskamer met 4 bedden naast elkaar, waarvan eentje zelfs zonder matras. Met alle toeters en bellen werd er getracht het kind uit de moeder te krijgen. Dat was wel even heftig om te zien, gelukkig was het kindje gezond geboren. Het slaan van de vrouwen en de onaardige woorden (dat het kind dan maar zal overlijden als ze niet meer hun best deden bijvoorbeeld) was iets waar ik niet aan kan wennen. Soms lagen er dan ook 4 vrouwen naast elkaar om te bevallen of juist voor een abortus. Leven en dood ligt hier letterlijk dicht bij elkaar.
Na een paar keer mee gekeken te hebben mocht ik de baby'tjes aanpakken, wegen, opmeten en inbakenen. Wat waren ze klein! Ik bleef mij verwonderen over de kleine vingertjes en die schattige grote ogen. Aan het einde van de week heb ik bij twee bevallingen geassisteerd waarvan één bevalling met een tweeling. Ik heb de kindjes over gepakt en op de moeders buik gelegd. Ik mocht ze droog wrijven en zorgen dat ze zouden gaan huilen. Ook heb ik de navelstreng mogen doorknippen. Het tweede kindje kwam eruit in stuitligging, dat was nog even spannend. Maar het was allemaal goed gekomen. Erg gaaf om dit te mogen doen! Totaal heb ik deze week 10 bevallingen gezien, dit zijn er aardig wat.
Helaas gaan de bevallingen ook niet altijd goed. Zo was er woensdag een vrouw die vlak na de bevalling een enorme bloeding kreeg. Zo'n anderhalf uur waren ze met haar bezig om de bloeding te stoppen en haar bij bewustzijn te houden. De baby werd op een tafeltje gelegd en niemand keek meer naar hem om. Toen ik het baby'tje alleen zag liggen, heb ik hem opgepakt en ben ik op de gang met hem gaan zitten. Hopend dat hij zijn moeder in zijn leven zal gaan hebben, wat was het spannend en heftig om te zien. Toch bleef iedereen gewoon doorgaan, en maakte ze nog grapjes naast het bed terwijl de vrouw vocht voor haar leven. En dat terwijl ik nog net niet met tranen in mijn ogen zat. Misschien hebben de mensen hier wel te veel gezien. Reacties zijn hier soms zo anders dan dat wij gewend zijn in Nederland. Toen de bloeding gestopt was, was de vrouw erg zwak. Voor ik weg ging heb ik haar nog verteld dat ik haar kindje had vastgehouden toen het zo slecht ging, en dat haar kindje in orde was. De volgende dag hoorde ik dat de vrouw vlak nadat ik weg ging nog een bloeding had gehad.
In week waarin ik veel heb mogen zien en meemaken. Minder leuke dingen, bijzondere en mooie dingen. Waar leven en dood soms erg dichtbij elkaar lag. Ben ik ontzettend dankbaar voor deze ervaringen.
Aan het eind van de week hebben we het ziekenhuis handschoenen, watten, pleisters, pennen en wegwerp doeken gegeven. Hier waren ze heel erg blij mee! Ook werden er allemaal foto's met en van ons gemaakt op dat moment.
Vrijdagavond zijn we met z'n vieren (ook met de nieuwe vrijwilliger Justien) uiteten geweest en hebben we genoten van een lekkere cocktail! Dat was toch weer even genieten.
Dit was onze laatste week in Tamale, we hebben er erg van genoten. We hebben heel wat ervaring opgedaan en met plezier op het project gewerkt.
Groetjes,
Celine en Ingela
-
13 Augustus 2017 - 18:21
Regina En Jan:
Oh wat een ervaringen zeg. Jullie gaan van het ene in het andere. Mooie dingen maar ook armoede.a5
Wat gaat het daar allemaal anders en zo hard zoals ze met elkaar omgaan (cultuurverschil is groot en de gezondheidszorg loopt zo achter bij die in het Westen). We hebben echt niks te klagen hier. Fijne laatste week nog en een goede reis terug.
-
13 Augustus 2017 - 18:47
Marge :
Wat hebben julie de laatste week ook weer veel mee gemaakt? Dit zul je heel je leven niet vergeten .ook weer mooie foto,s Ik wens jullie fijne terug reis. veeel liefs marge. tot vrijdag.
-
13 Augustus 2017 - 20:12
Pa En Ma:
Nu nog een paar dagen in Accra en dan komen jullie donderdagavond weer in Nederland aan;)
We kijken er naar uit......Geniet nog even van dat mooie Afrika!
En sterkte met het afscheid nemen van mama Ben! liefs van ons allemaal...
-
13 Augustus 2017 - 20:22
Paps En As:
Nou dames,
Deze week alle 2 weer heel wat verschillende ervaringen opgedaan. We vinden het knap hoe nuchter jullie er ook mee omgaan. Dat nemen jullie allebei mee in je 'ervaringen-koffer'. Fijn dat jullie nog wat handige spullen kado konden geven aan het ziekenhuis.
Geniet nu nog maar even van de mooie omgeving. Nog meer cultuur van Ghana en van de mooie natuur.
-
13 Augustus 2017 - 21:31
F.Sikkema-Drenth:
Dag Ingela en Celine
Een heel bewogen laatste week was het voor jullie.Niet te geloven hoe men met kraamvrouwen omgaat.
Ook bewonder ik jullie hoe je dit alles hebt doorstaan Goed dat jullie ook nog spullen hebben kunnen geven.Nu nog even genieten van Afrika.Deze ervaringen zullen jullie mee nemen in je verdere levenIk wens jullie een goede terug reis en een behouden aankomst in Nederland.God be with you and bless you. lieve groeten oma Sikkema.. -
13 Augustus 2017 - 22:00
Pieter En Monica, Annemarie En Dirk-Pieter:
Hoi meiden, wat een bijzonder verslag weer, vergezeld van indrukwekkende foto's. Annemarie liet afgelopen week al een indrukwekkende (profiel)foto zien van Celine met een krokodil... Ieks !! Ha ha.
Knap hoor hoe jullie het allemaal zo -ogenschijnlijk- nuchter oppakken. Nog even; en dan zit jullie reis en ervaringen in Ghana erop. We wensen jullie alvast een goede terugreis toe, eerst nog genieten van jullie aller-allerlaatste dagen in Ghana. Het zal wel een enorm verschil zijn en wennen, als jullie weer voet op Nederlandse boden zetten. We denken aan jullie ! Lieve groeten van Pieter, Monica, Annemarie en Dirk-Pieter. -
13 Augustus 2017 - 22:35
Piet En Hennie:
Hoi meiden,
Wat een belevenissen weer zeg! Wat jullie allemaal gezien en meegemaakt hebben, gaat jullie hele leven mee!
Spannend hoor met die krokodillen -
14 Augustus 2017 - 10:17
Giel En Hillie:
Hoi lieve meiden,
wat maken jullie veel mee in de weken dat jullie er zijn. En wat prijzen wij ons gelukkig dat we in Nederland zijn (en dat mijn bevallingen in Nederland zijn gebeurd haha).
Ja het is echt een andere cultuur. Nou meiden nog een paar dagen en jullie zijn weer hier en dat zal ook weer erg wennen zijn denk ik...
Nog fijne dagen en een goede terugreis toegewenst hoor -
15 Augustus 2017 - 19:21
Ina En Cor Verweij:
Wat een indrukken en belevenissen weer, en heel veel ervaringen op gedaan.
Leuk om jullie verslag iedere keer te lezen en hoe jullie dat zelf ook beleven.
Deze periode een bijzondere ervaring voor je leven, die je mee kan nemen in jullie werk
straks hier in Nederland.
Nog even relaxen en dan richting huis.
We wensen jullie een goede terugreis.
-
15 Augustus 2017 - 19:26
Astrid Busstra:
Hoi Ingela en Celine,
Liep even wat reisverslagen achter omdat we op vakantie waren, maar wat een indrukwekkende dingen hebben jullie mee gemaakt. . Ook heel heftige dingen en ja wat hebben we het goed hier in Nederland. Dit is een zo'n mooie en waardevolle ervaring. Ingela en ook Celine, ben trots op jullie.
Liefs van Astrid -
15 Augustus 2017 - 23:15
Nico En Aartje:
Jullie hebben veel leuke en minder leuke dingen meegemaakt,
grappige dingen met humor geschreven, heerlijk om te lezen.
Nu is het bijna tijd om naar huis te gaan, goede reis en wij zijn blij als
we Celine weer in onze armen mogen sluiten.
Tot gauw.
-
16 Augustus 2017 - 21:57
Harmke:
Een veilige terug reis toegewenst.
Bedankt voor jullie verhalen.Wereld van verschil.Lach en een traan, leven en dood,intense vreugde en diep verdriet.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
