Tamale West Hospital
Door: Celine & Ingela
Blijf op de hoogte en volg Celine & Ingela
05 Augustus 2017 | Ghana, Tamale
Hallo allemaal,
Deze keer een ziekenhuis special, over hoe wij het werken in het ziekenhuis hebben ervaren. Beiden werken we op een andere afdeling sinds deze week, hier onze verhalen.
Celine:
Deze week heb ik op de labour ward meegelopen. Dit is een afdeling voor bevallingen. Als ik nu terug kijk op deze week is die zo snel voorbij gegaan!
Ik heb de hele week bevallingen mogen zien. In Nederland heb ik er ook één gezien toen ik nog in het Groene Hart Ziekenhuis stage liep. Maar toch gaat dat hier heel anders. Op de afdeling is er één kamer met vier bedden en soms nog een matras op de grond voor de zwangere vrouwen. Ook staan er twee bedden op de gang. Tussendoor loopt de vrouw naar de verloskamer waar ze voelen hoeveel cm ontsluiting de vrouw heeft. De verloskamer bestaat uit 4 bedden naast elkaar. Er zijn namelijk soms meerdere bevallingen tegelijk. Wat ik heel gek vond om te zien, was dat de nurses met een naaldje het vruchtvlies doorprikken. Als de vrouw 9 cm ontsluiting had, liep ze naar de verloskamer toe en moest ze een plastic zak neerleggen waar zij dan op kon liggen, voor de 'hygiëne' is dat. Best gek want na de bevalling lopen de vrouwen op blote voeten door de bloedvlekken op de grond naar de kamer waar ze kunnen rusten.
Naast bevallingen waren er ook curretage's. Dan maken ze de baarmoeder leeg na een bevalling. Dit ziet er heel pijnlijk uit.
Wat mij opviel op de afdeling, is dat er echt heel erg zuinig gedaan word met de handschoenen. Toen ze erachter kwamen dat ik ook handschoenen (vanuit NL meegenomen) had, werd er heel vaak aan mij gevraagd of ze de handschoenen konden gebruiken. Ik ging dus heel snel door mijn voorraad heen.
Wat ik het moeilijkst vond om te zien, was dat de vrouwen geslagen werden als ze niet luisterden naar de nurse. Ook kon de nurse heel boos worden op de zwangere vrouw. Dat vond ik moeilijk om te zien waardoor ik af en toe even wegkeek.
Wat ik ook moeilijk vond, was dat er totaal geen patiëntvriendelijkheid, medeleven of zorgzaamheid naar de patiënt toe wordt getoond. Dat gaat toch heel anders dan in Nederland.
Deze week heb ik naast de 'verloskundige' gestaan die de baby op de schoot van de vrouw neerlegde als ze bevallen was. Ik heb de baby gelijk mogen overnemen en droogmaken. Ook moest ik met mijn hand hard over het rugje wrijven, zodat de baby ging huilen. Hierna liet ik de baby aan de moeder zien en zei ik het geslacht van de baby. Daarna heb ik de baby op een tafel neergelegd, zodat ik hem/haar verder kon schoonmaken, wegen, meten en hierna hem/haar in doeken kon wikkelen. Dit waren mooie en gave ervaringen om mee te maken! Ik voelde me heel gelukkig op dat moment! Hiernaast heb ik ook infuus bij de vrouwen mogen aanleggen, heb ik mijn collega mogen assisteren als er een vrouw hevig bleef nabloeden, en heb ik op de buik van de vrouw naar het hartritme van de baby mogen luisteren.
Helaas heb ik deze week ook meegemaakt dat er een baby dood werd geboren. Dat vond ik heftig om te zien.
De laatste dag van de week wilde ik zelf een bevalling bij een vrouw doen. Ik stond er helemaal klaar voor, alleen de baby kwam maar niet. Op een gegeven moment moest ik voelen of er al een hoofdje te voelen was, alleen die zat nog te ver om te bevallen. Hierna kwam de dokter die de baby met een vacuümpomp er probeerde uit te krijgen. Dit lukte ook niet.
Er werd besloten dat het een keizersnede ging worden. De zwangere vrouw liep samen met mijn collega en ik naar de 'theatre'. Hier worden keizersneden gedaan. Ik vroeg gelijk of ik hier bij aanwezig mocht zijn! Toen we binnen kwamen, werd er gelijk gezegd dat ze bij iemand anders met een keizersnede gingen beginnen, dus liep ik hier ook gelijk naar toe! Ik heb de hele keizersnede mogen zien. Wel gek was dat de zwangere vrouw nog zelf naar de operatietafel moest lopen. Wat ik ook gek vond was dat er heel veel mensen op de operatiekamer tussendoor gebeld werden waardoor ze even wegliepen. Maar wat was het vet om een keizersnede te mogen zien!
Nadat ik de keizersnede had gezien, was de vrouw van mijn afdeling aan de beurt. Samen met mijn collega stonden wij klaar om de baby over te nemen van de arts die de keizersnede deed. Ik heb de navelstreng mogen doorknippen en de navelklem erop mogen zetten. Hierna liepen mijn collega en ik naar de gang met de baby zodat ik haar kon schoonmaken, wegen, meten en haar kon omwikkelen in doeken. Echt mooi om dit werk te mogen doen.
Ik heb zo genoten deze week! Ik heb heel veel mogen zien en doen. Het was echt ontzettend gaaf! Ook waren het hele lieve, leuke en gezellige collega's. Elke ochtend werd ik weer enthousiast ontvangen. Ik ben weer een grote ervaring rijker en ben daar dankbaar voor!
Ingela:
De derde week in het ziekenhuis zit er al weer op. Afgelopen week heb ik in het laboratorium gewerkt, waar ik de volgende taken heb uitgevoerd: het registreren van patiënten en uitschrijven van lab formulieren, het noteren van uitslagen, het klaarmaken van de malariatesten volgens een bepaalde methode en het afnemen van bloedtesten. Dit waren vooral malariatesten, bloedgroep bepalingen (voor zwangere vrouwen), hemoglobine gehaltes en glucose testen. De grootste doelgroepen waren toch wel de zwangere vrouwen en kinderen. Een week waarin ik veel geleerd heb en nieuwe ervaringen heb opgedaan. Gek eigenlijk hoe snel je gaat wennen aan de primitieve omstandigheden hier. Één paar handschoenen die ik 2 uur lang draag, zo lang mogelijk, want zoveel zijn er niet. De watten die weer bijna op zijn en ik naar mijn collega roep dat we zuinig moeten zijn, terwijl ik de stukjes zo klein mogelijk afbreek. Maar aan de andere kant blijf ik mij ook steeds verbazen. De patiënten die doodziek zelf naar het laboratorium moeten komen lopen, het rommelige systeem waarin het regelmatig voorkomt dat 2 patiënten het zelfde nummer op hun malariatest hebben staan en de weinige materialen waarvan áltijd een tekort is en die ook nog eens over datum zijn.
Bij dit ziekenhuis kan je je geen voorstelling maken, ik dacht dat ik mij op de meest primitieve omstandigheden had voorbereid. Dat was niet zo. Maar toch lukt het deze mensen om positief te blijven, om een lach op hun gezicht te hebben. Iets waar ik veel bewondering voor heb. Het klinkt misschien cliché, maar ik begin het leven in Nederland steeds meer te waarderen en te omarmen. Wat hebben wij het toch goed, en wat kan het leven tegelijkertijd oneerlijk zijn. Toch heb ik nergens zoveel lachende mensen gezien als hier.
Er zijn heel wat momenten die mij bij zullen blijven. Waaronder, iets wat achteraf toch wel een klein beetje grappig is... Een 1/2 jarig jongetje dat bij zijn moeder op schoot zat tegenover mij. Ik moest een malariatest afnemen en prikte het jongetje, uiteraard vond hij het helemaal niks. Op een gegeven moment denk ik "hè, wat voelt het toch warm op mijn been." Bleek dat het jongetje zo geschrokken was van het prikje dat hij over mijn been had geplast. Daar had ik dan weer niet op gerekend, de kindjes hier dragen namelijk geen luiers. De mensen in het lab, en ik zelf ook wel, vonden het allemaal heel grappig. Toen er niet veel later nog een klein kindje vlak naast mij plaste kon hun dag niet meer stuk. "Het kindje had op mij gewacht tot ik weer terug was" zeiden ze, ik had namelijk net een schone broek aan getrokken. Gelukkig was deze wel schoon gebleven deze keer.
Volgende week is het alweer onze laatste week. Celine gaat in het laboratorium werken en Ingela op de labour Ward. We zijn benieuwd waar het ons brengen zal, wij hebben er zin in!
Liefs,
Celine en Ingela
Deze keer een ziekenhuis special, over hoe wij het werken in het ziekenhuis hebben ervaren. Beiden werken we op een andere afdeling sinds deze week, hier onze verhalen.
Celine:
Deze week heb ik op de labour ward meegelopen. Dit is een afdeling voor bevallingen. Als ik nu terug kijk op deze week is die zo snel voorbij gegaan!
Ik heb de hele week bevallingen mogen zien. In Nederland heb ik er ook één gezien toen ik nog in het Groene Hart Ziekenhuis stage liep. Maar toch gaat dat hier heel anders. Op de afdeling is er één kamer met vier bedden en soms nog een matras op de grond voor de zwangere vrouwen. Ook staan er twee bedden op de gang. Tussendoor loopt de vrouw naar de verloskamer waar ze voelen hoeveel cm ontsluiting de vrouw heeft. De verloskamer bestaat uit 4 bedden naast elkaar. Er zijn namelijk soms meerdere bevallingen tegelijk. Wat ik heel gek vond om te zien, was dat de nurses met een naaldje het vruchtvlies doorprikken. Als de vrouw 9 cm ontsluiting had, liep ze naar de verloskamer toe en moest ze een plastic zak neerleggen waar zij dan op kon liggen, voor de 'hygiëne' is dat. Best gek want na de bevalling lopen de vrouwen op blote voeten door de bloedvlekken op de grond naar de kamer waar ze kunnen rusten.
Naast bevallingen waren er ook curretage's. Dan maken ze de baarmoeder leeg na een bevalling. Dit ziet er heel pijnlijk uit.
Wat mij opviel op de afdeling, is dat er echt heel erg zuinig gedaan word met de handschoenen. Toen ze erachter kwamen dat ik ook handschoenen (vanuit NL meegenomen) had, werd er heel vaak aan mij gevraagd of ze de handschoenen konden gebruiken. Ik ging dus heel snel door mijn voorraad heen.
Wat ik het moeilijkst vond om te zien, was dat de vrouwen geslagen werden als ze niet luisterden naar de nurse. Ook kon de nurse heel boos worden op de zwangere vrouw. Dat vond ik moeilijk om te zien waardoor ik af en toe even wegkeek.
Wat ik ook moeilijk vond, was dat er totaal geen patiëntvriendelijkheid, medeleven of zorgzaamheid naar de patiënt toe wordt getoond. Dat gaat toch heel anders dan in Nederland.
Deze week heb ik naast de 'verloskundige' gestaan die de baby op de schoot van de vrouw neerlegde als ze bevallen was. Ik heb de baby gelijk mogen overnemen en droogmaken. Ook moest ik met mijn hand hard over het rugje wrijven, zodat de baby ging huilen. Hierna liet ik de baby aan de moeder zien en zei ik het geslacht van de baby. Daarna heb ik de baby op een tafel neergelegd, zodat ik hem/haar verder kon schoonmaken, wegen, meten en hierna hem/haar in doeken kon wikkelen. Dit waren mooie en gave ervaringen om mee te maken! Ik voelde me heel gelukkig op dat moment! Hiernaast heb ik ook infuus bij de vrouwen mogen aanleggen, heb ik mijn collega mogen assisteren als er een vrouw hevig bleef nabloeden, en heb ik op de buik van de vrouw naar het hartritme van de baby mogen luisteren.
Helaas heb ik deze week ook meegemaakt dat er een baby dood werd geboren. Dat vond ik heftig om te zien.
De laatste dag van de week wilde ik zelf een bevalling bij een vrouw doen. Ik stond er helemaal klaar voor, alleen de baby kwam maar niet. Op een gegeven moment moest ik voelen of er al een hoofdje te voelen was, alleen die zat nog te ver om te bevallen. Hierna kwam de dokter die de baby met een vacuümpomp er probeerde uit te krijgen. Dit lukte ook niet.
Er werd besloten dat het een keizersnede ging worden. De zwangere vrouw liep samen met mijn collega en ik naar de 'theatre'. Hier worden keizersneden gedaan. Ik vroeg gelijk of ik hier bij aanwezig mocht zijn! Toen we binnen kwamen, werd er gelijk gezegd dat ze bij iemand anders met een keizersnede gingen beginnen, dus liep ik hier ook gelijk naar toe! Ik heb de hele keizersnede mogen zien. Wel gek was dat de zwangere vrouw nog zelf naar de operatietafel moest lopen. Wat ik ook gek vond was dat er heel veel mensen op de operatiekamer tussendoor gebeld werden waardoor ze even wegliepen. Maar wat was het vet om een keizersnede te mogen zien!
Nadat ik de keizersnede had gezien, was de vrouw van mijn afdeling aan de beurt. Samen met mijn collega stonden wij klaar om de baby over te nemen van de arts die de keizersnede deed. Ik heb de navelstreng mogen doorknippen en de navelklem erop mogen zetten. Hierna liepen mijn collega en ik naar de gang met de baby zodat ik haar kon schoonmaken, wegen, meten en haar kon omwikkelen in doeken. Echt mooi om dit werk te mogen doen.
Ik heb zo genoten deze week! Ik heb heel veel mogen zien en doen. Het was echt ontzettend gaaf! Ook waren het hele lieve, leuke en gezellige collega's. Elke ochtend werd ik weer enthousiast ontvangen. Ik ben weer een grote ervaring rijker en ben daar dankbaar voor!
Ingela:
De derde week in het ziekenhuis zit er al weer op. Afgelopen week heb ik in het laboratorium gewerkt, waar ik de volgende taken heb uitgevoerd: het registreren van patiënten en uitschrijven van lab formulieren, het noteren van uitslagen, het klaarmaken van de malariatesten volgens een bepaalde methode en het afnemen van bloedtesten. Dit waren vooral malariatesten, bloedgroep bepalingen (voor zwangere vrouwen), hemoglobine gehaltes en glucose testen. De grootste doelgroepen waren toch wel de zwangere vrouwen en kinderen. Een week waarin ik veel geleerd heb en nieuwe ervaringen heb opgedaan. Gek eigenlijk hoe snel je gaat wennen aan de primitieve omstandigheden hier. Één paar handschoenen die ik 2 uur lang draag, zo lang mogelijk, want zoveel zijn er niet. De watten die weer bijna op zijn en ik naar mijn collega roep dat we zuinig moeten zijn, terwijl ik de stukjes zo klein mogelijk afbreek. Maar aan de andere kant blijf ik mij ook steeds verbazen. De patiënten die doodziek zelf naar het laboratorium moeten komen lopen, het rommelige systeem waarin het regelmatig voorkomt dat 2 patiënten het zelfde nummer op hun malariatest hebben staan en de weinige materialen waarvan áltijd een tekort is en die ook nog eens over datum zijn.
Bij dit ziekenhuis kan je je geen voorstelling maken, ik dacht dat ik mij op de meest primitieve omstandigheden had voorbereid. Dat was niet zo. Maar toch lukt het deze mensen om positief te blijven, om een lach op hun gezicht te hebben. Iets waar ik veel bewondering voor heb. Het klinkt misschien cliché, maar ik begin het leven in Nederland steeds meer te waarderen en te omarmen. Wat hebben wij het toch goed, en wat kan het leven tegelijkertijd oneerlijk zijn. Toch heb ik nergens zoveel lachende mensen gezien als hier.
Er zijn heel wat momenten die mij bij zullen blijven. Waaronder, iets wat achteraf toch wel een klein beetje grappig is... Een 1/2 jarig jongetje dat bij zijn moeder op schoot zat tegenover mij. Ik moest een malariatest afnemen en prikte het jongetje, uiteraard vond hij het helemaal niks. Op een gegeven moment denk ik "hè, wat voelt het toch warm op mijn been." Bleek dat het jongetje zo geschrokken was van het prikje dat hij over mijn been had geplast. Daar had ik dan weer niet op gerekend, de kindjes hier dragen namelijk geen luiers. De mensen in het lab, en ik zelf ook wel, vonden het allemaal heel grappig. Toen er niet veel later nog een klein kindje vlak naast mij plaste kon hun dag niet meer stuk. "Het kindje had op mij gewacht tot ik weer terug was" zeiden ze, ik had namelijk net een schone broek aan getrokken. Gelukkig was deze wel schoon gebleven deze keer.
Volgende week is het alweer onze laatste week. Celine gaat in het laboratorium werken en Ingela op de labour Ward. We zijn benieuwd waar het ons brengen zal, wij hebben er zin in!
Liefs,
Celine en Ingela
-
05 Augustus 2017 - 22:00
Pap & As:
Tjonge, wat een verhalen. Naast grappig ook best wel heftig en indrukwekkend. Daarnaast doen jullie veel nieuwe ervaringen op. Jullie doen het onwijs goed hoor. Succes en veel plezier met liefs van ons. -
05 Augustus 2017 - 23:19
Piet En Hennie:
Hoi meiden,
Wat een leerervaringen zeg, die vergeten jullie nooit meer.
En in zulke primitieve omstandigheden, dat kunnen wij ons niet voorstellen zeg!
Heel veel succes nog met jullie laatste week daar in Ghana.
Hart groetjes vanuit Lopik -
06 Augustus 2017 - 14:36
Marge:
DAG DAMES ik mis jullie alwel een beetje!!! gelukkig kunnen we dinsdag bellen. Weer veel beleeft,vooral jullie allerbei. Wat zijn de mensen daar blij ondanks de armoede . heel veel van te leren!!!! je heb leuke en minder leuke ervaringen mee gemaakt..Wat ziijn de zus ters onvriendelijk en hard ( slaan) er zal ook wel grappige dingen zijn van dat jongetje die een prikje moest. -
06 Augustus 2017 - 16:34
Ge:
Dag lieve meiden,wat een verhalen weer ,en wat een ervaringen maken jullie mee jullie zien de (zorg)nu wel even anders als bij ons denk ik.
Waarderen wij het hier weer meer.bedank dat wij mee mochten lezen, en nog een goede week, en tot ziens. D.V. -
06 Augustus 2017 - 17:59
F.Sikkema-Drenth:
Dag lieve nurses.Dank dat we jullie ervaringen zo mogen meebeleven.Het is zo bijzonder wat jullie daar zien dat je dat je hele leven nooit meer zal vergeten.De opmerking dat je het leven in Nederland meer zal waarderen. Zusters die patienten slaan zouden hier de gevangenis ingaan. Maar erg grappig is het verhaal van de plassende jongetjes.Veel sterkte deze week,ik leef heel erg met jullie mee.Lieve groeten,oma. -
06 Augustus 2017 - 21:05
Pieter En Monica, Annemarie En Dirk-Pieter:
Hoi meiden, bedankt weer voor de update vanuit het verre Ghana. Wat een belevenissen schrijven jullie, en, ook al zouden jullie niet schrijven maar alleen de foto's sturen; een beeld zegt meer dan 1000 woorden. Dit keer ook weer. Hier in het welvarende Nederland weten we niet wat we zien.... (en lezen). En nu gaat de laatste week voor jullie alweer beginnen, heel veel succes en we denken aan jullie ! Liefs van ons allle 4
-
06 Augustus 2017 - 22:12
Linda:
Tjonge jonge wat een verhalen zeg! Zo primitief! Een plastic zak voor hygiene en dan met je blote voeten door het bloed... En dat jullie zelfstandig een bevalling mogen doen! Daar zou ik van in mijn broek plassen! :)
Ik vind het een hele levenservaring, dat vergeten jullie nooit meer! Als jullie 80 zijn kunnen jullie het hopelijk jullie kleinkinderen in geuren en kleuren vertellen! -
09 Augustus 2017 - 08:16
Ina En Cor Verweij:
Wat leuk dat jullie ons zo op de hoogte houden van jullie belevenissen en ervaringen.
Met blije gebeurtenissen maar ook droevige.
Als je dit leest kunnen we blij zijn met gezondheidszorg hier in Nederland en
waarderen wij het hier weer meer.
Petje af voor jullie om dit te ondernemen! Een levenservaring.
We wensen jullie nog een goede laatste week.
Hartelijke groetjes vanuit Lopik Cor en Ina
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
